Dziurawiec zwyczajny, nazywany również zielem świętojańskim, to bylina porastająca łąki, polany, widne zarośla, zbocza, skraje lasów. Dziurawiec jest jednym z najpowszechniejszych oraz niejednokrotnie wykorzystywanych ziół o wszechstronnym działaniu. Dziurawiec zwyczajny (łac. Hypericum perforatum) to roślina, która swoje wartości medyczne zawdzięcza paru substancjom – hyperycynie (czerwonemu barwnikowi), jaka jest flawonoidem, działającemu moczopędnie hyperozydowi, rutynie oraz kwercetynie, które uszczelniają naczynia włosowate, działającym przeciwbiegunkowo oraz bakteriostatycznie garbnikom i mającej wartości antybiotyczne hyperforynie. Także dziurawiec zawiera wyciągi eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A oraz C.
Dziurawiec – wartości medyczne
Dziurawiec zwyczajny ma niezwykle ogromne spektrum wykorzystania oraz wykorzystywany jest w formie naparów i odwarów. Dziurawiec może być wykorzystywany w kategorii płynnej, jak również jako pastylki. Niezwykle modne, choć już nie tak efektywne są herbatki używające to zioło. Niejednokrotnie w leczeniu schorzeń nastroju wykorzystuje się dawkę 300 mg stosowaną trzy razy dziennie w formie dobrze wchłanianego ekstraktu. Wśród bardzo istotnych cech dziurawca pospolitego określa się na funkcjonowanie moczopędnie, co umożliwia wydalanie szkodliwych produktów przemiany materii. Obok tego jest to odpowiedni naturalny materiał na stres, wykazuje podobne funkcjonowanie jak środki przeciwdepresyjne, przeciwdziała utracie apetytu, bezsenności, stanom lękowym, zmienności nastrojów, w wielkich objawach menopauzy, schorzeniach koncentracji oraz uwagi, nadpobudliwości, migrenie oraz różnego rodzaju bólach głowy, nerwobólach, zespołu jelita drażliwego.
Dziurawiec – wykorzystanie
Dziurawiec jest dość prosty w uprawie oraz nie ma wielkich wymagań klimatyczno-glebowych. Dobrze wzrasta na zarówno lekkich jak i średnio zwięzłych, przepuszczalnych glebach o odczynie lekko kwaśnym. Dobrze działa na stosunkowo intensywne nawożenie mineralne. Optymalnie w uprawie wykorzystuje się podłoża lekkie lub średnio zwięzłe, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne o lekko kwaśnym odczynie. Nasiona dziurawca najlepiej wysiewać bezpośrednio do gruntu (w październiku) w rzędy oddalone od siebie o 40 cm. Młode okazy warto podlewać podczas suszy, starsze są dosyć odporne na deficyt wody. Wiosną trzeba wykonać pielenie. Dziurawiec warto także siać w ogrodzie, ponieważ oprócz walorów medycznych, dzięki ładnym, żółtym kwiatom, nada warzywnikowi czy chociażby rabatkom atrakcyjnego wyglądu. Ziele dziurawca (na suszenie) zbiera się dwukrotnie w przeciągu roku: od połowy czerwca do połowy lipca i pod koniec sierpnia. Można je suszyć w realiach naturalnych zabezpieczając przed promieniami słonecznymi. Napary z dziurawca są pomocne w chorobach żołądkowych oraz na bezsenność. Od wiosny do lata dziurawiec poleca się nawozić, zwłaszcza nawozami organicznymi. Z nawozów mineralnych powszechnie wykorzystuje się polifoskę oraz saletrę amonową. Istotnym zabiegiem pielęgnacyjnym jest odchwaszczanie.
