W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach, edukacja jest obligatoryjna i darmowa dla wszystkich obywateli między 6 a 18 rokiem życia, przy zaznaczeniu, że dotyczy ona tylko szkół podstawowych oraz gimnazjów. Czy obowiązek szkolny to jednak dobra metoda na popularyzowanie edukacji wśród społeczeństwa? Z pewnością większość osób jest zadowolonych faktem, że państwo opłaca (w sporej części, oczywiście nie całkowicie) edukację ich dzieci i mogą one za darmo uczęszczać do szkoły podstawowej, a następnie do gimnazjum. Mnogość oferowanych przedmiotów gwarantuje wszechstronne, darmowe wykształcenie wszystkim pociechom na równych zasadach, a uczniowie wyróżniający się na przykład na konkursach czy olimpiadach mogą liczyć na dalszą pomoc ze strony resortu oświaty, który może opłacać ich pozalekcyjną działalność. Z drugiej jednak strony niekiedy rodzice powołują się na to, że posiadają większe prawo do decydowania o przyszłości własnych dzieci niż państwo, twierdząc, że to drugie nie może zmuszać ich dzieci do uczęszczania do pierwszych dwóch rodzajów szkół. Często takie osoby sugerują, że potrafią wychować i wykształcić swoje dzieci we własnym zakresie – czy to poprzez własną ingerencję, czy też poprzez wynajmowanie prywatnych nauczycieli, którzy mieliby kształcić dzieci w ich własnych domach. Warto jednak zaznaczyć, że publiczna i finansowana z środków publicznych oświata z pewnością oferuje sporo możliwości rodzinom mniej zamożnym.
