Przyczyn wymiotów może być wiele. Jedną z nich jest przemęczenie wywołane dużą ilością treningów. Na przykład dziać się tak może podczas treningu szybkości. Istotą treningu szybkości jest dążenie do wykonywania ćwiczeń z największą szybkością, bez obniżania ich efektywności. Wiąże się to z opanowaniem właściwej techniki ruchu (koordynacji) oraz osiągnięciem optymalnego poziomu siły odpowiednich grup mięśniowych.
Przemęczenie treningami wywołujące wymioty
Najbardziej typową metodą treningu szybkości jest trening powtórzeniowy. Wykorzystuje się w nim krótkie fazy wysiłku, wykonywane z największą intensywnością w krótkim czasie. Dominuje wówczas energetyka beztlenowa – fosfagenowa, która nie powoduje znaczącego nasilenia glikolizy. Stosowane przerwy wypoczynkowe umożliwiają pełny wypoczynek organizmu, w trakcie którego dochodzi do całkowitej odbudowy mięśniowych zasobów ATP. Zatem można to robić z umiarem, a nie doprowadzając się do stanu, gdzie będziemy coraz częściej wymiotować. W celu zwiększenia tak zwanej składowej glikolitycznej wydolności najczęściej stosuje się trening interwałowy, który w szczególny sposób aktywizuje podczas wysiłku glikolizę beztlenową. Skrócone przerwy uniemożliwiają pełną restytucję organizmu zawodnika i powodują zwiększenie kumulacji mleczanu w organizmie podczas kolejnych faz wysiłkowych. W celu ukształtowania właściwej techniki ruchów stosuje się metodę wysiłków submaksymalnych. Wykonywanie ćwiczeń z szybkością zbliżoną do maksymalnej pozwala na pełniejszą kontrolę techniki wykonania ruchów oraz utrwalenie najlepszego wzorca pobudzania w ośrodkowym układzie nerwowym, będącego podstawą kształtowania nawyków ruchowych. Tak ukształtowana właściwa technika ruchu może być później stosowana podczas wysiłku wykonywanego z maksymalną intensywnością, bez zmniejszenia jej skuteczności. Istotne znaczenie dla poprawy szybkości ma osiągnięcie odpowiedniego poziomu siły mięśniowej. Ponieważ, do pewnego stopnia, szybkość jest pochodną siły, w treningu szybkości często stosuje się metody treningu tak zwanej siły dynamicznej, również z zastosowaniem specyficznych dla danego sportu form ruchu. Wiąże się to z usprawnieniem koordynacji nerwowo-mięśniowej, prowadzącej do rozwijania większej mocy. Efekty treningu 
szybkości ocenia się w oparciu o pomiar wydolności beztlenowej, która tworzy podstawę tej cechy. W związku z tym, że nie można bezpośrednio ocenić tej wydolności, ocenia się ją metodami pośrednimi, po wykonaniu wysiłku o maksymalnej intensywności, podczas którego dominują beztlenowe procesy resyntezy ATP. Podstawowym kryterium, które może być wykorzystane do oceny wydolności beztlenowej, jest poziom długu tlenowego (EPOC). Wyróżnia się jego składową niepowiązaną z usuwaniem kwasu mlekowego z krwi i składową powiązaną z jego usuwaniem. Z różnych powodów określanie EPOC jest kłopotliwe. Bowiem jednak występuje wyraźny związek między wielkością długu tlenowego a stężeniem mleczanu oraz poziomem zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie, wskaźniki te wykorzystuje się do oceny wydolności beztlenowej. Wygodnym sposobem oceny wydolności jest także pomiar efektów mechanicznych, znacząco powiązanych z powyższymi parametrami fizjologicznymi. Dokonuje się go na podstawie pomiaru maksymalnej mocy i pracy podczas wysiłku testowego wykonywanego z największą intensywnością i przy zaangażowaniu dużych grup mięśniowych. Stanowi ważny element treningu i istotny czynnik zdrowia, stwarzając podstawy do stosowania treningu specjalistycznego oraz osiągania sukcesów sportowych. Celem treningu ogólnorozwojowego jest wszechstronny, harmonijny rozwój cech i umiejętności będących podstawą przyszłej specjalizacji sportowej. Trening ten obejmuje wiele grup środków rozwijających siłę i moc mięśniową, wydolność tlenową i beztlenową, a także kształtujących nawyki ruchowe. Te cechy fizjologiczne i umiejętności ruchowe stanowią podstawę tak zwanej motoryczności człowieka i wpływają na kształtowanie techniki ruchu. Szczególnie istotne znaczenie ma ten typ treningu w przypadku dzieci i młodzieży, ponieważ poziom przyszłego wytrenowania specjalistycznego zależy od przygotowania ogólnorozwojowego i właściwego przygotowania.
Skutki wymiotów
Skutki wymiotowania tak naprawdę bywają różne. Na przykład, jeżeli są połączone z biegunką to prowadzi to do odwodnienia naszego organizmu, co jednocześnie grozi głównie niemowlętom oraz starszym dzieciom, ale również osobom uprawiającym różne sporty i stosujące powyższe treningi. W związku z czym konieczne staje się nawadnianie organizmu bądź nawet podanie kroplówki. Na uwagę zasługuje również fakt, iż wymiotowanie tak naprawdę może skończyć się swoistym zachłyśnięciem bądź nawet podrażnieniem naszego przełyku. Podsumowując zbyt częstych wymiotów w żaden sposób nie wolno jest nam lekceważyć. Wymioty oznaczają zatem wydalenie treści żołądkowej poprzez przełyk oraz jamę ustną. Należy mieć na uwadze, że w zależności od zaistniałej przyczyny wszelkie wymioty mogą posiadać zróżnicowane nasilenie oraz przebieg.
